Трансфармацыі ў адукацыйнай палітыцы адбываюцца цягам усяго перыяду існавання незалежнай Беларусі. Аднак нават сёння можна адназначна сцвярджаць, што яны далёкія ад завершанасці і пытанне комплекснай рэформы сістэмы адукацыі можна зняць з парадку дня. У многім такая сітуацыя звязана з тым, што адукацыйная палітыка краіны сутыкаючыся з трыма галоўнымі выклікамі: пераадоленне савецкага мінулага, устанаўленне ўласнай нацыянальнай сістэмы адукацыі і забеспячэнне сінхранізацыі з сусветнымі працэсамі, — так і не змагла даць на іх адназначнага адказу. Беларуская сістэма адукацыі прайшла тры вялікія гістарычныя перыяды сваёй эвалюцыі. Актыўны этап развіцця і стварэння асноў для нацыянальнай сістэмы адукацыі (1991–1996) змяніўся працяглым застоем у рэформах (1996-2011).

Касметычныя змены ў сістэме адукацыі застойнага перыяду прыводзілі хутчэй да назапашвання праблем, а
не іх дазволу, што падштурхнула да пачатку вымушанай мадэрнізацыі ў 2011 годзе. Нягледзячы на доўгі супраціў Беларусь распачала спробу інтэграцыі ў еўрапейскую адукацыйную прастору, стаўшы ўдзельнікам Турынскага працэсу і, пазней, Балонскага працэсу.

Сёння парадак дня адукацыйнай палітыцы ў Беларусі характарызуецца адсутнасцю агульнай выявы будучай сістэмы адукацыі, якая падзяляецца шырокім колам грамадска-палітычных і эканамічных стэйкхолдэраў. Хутчэй можна казаць аб тым, што ў краіне складаецца некалькі фрагментарных карцін задач сістэмы адукацыі, дзе з аднаго боку спектра стаіць кансерватыўная дзяржаўная адукацыйная палітыка, а іншы – не ўзгодненыя ўяўленні розных недзяржаўных акцёраў аб неабходных зменах у сістэме адукацыі.

Поўны тэкст дакумента даступны ніжэй (на рускай).